Yıpranmıştı. Hayat onu oradan oraya sürüklerken akışına bırakmıştı artık her şeyi. Hayat seçim hakkı tanımamıştı ki ona. Bu yüzden yapacağı pek bir şey kalmamış gibi düşünürdü...
Rüzgârın esintisiyle bir o yana bir bu yana savrulan çamaşırları topladı. Annesinin, uçuşan çamaşırlar arasında kız kardeşi Ayla ile koşuşup durdukları, ilk ebeleninse ceza olarak çamaşırları...
-Şuradan iki kilo da pirinç ver. Hadi oğlum biraz acele et, sütü aldım daha eve gidip onu kaynatacağım. Aman pek bir uyuşuk bu çırak da elinde...
Kendini bildi bileli bir tarafı hep eksik, hep yarımdı. Bu sebepten her gülüşü buruk, hüznü katmerli, her umudu biraz umutsuzluktu. Kalabalıklar içinde hareketli, samimi ve sevgi...
Yağmurlu bir gündü. İşten eve dönüyordu. Radyoda çalan şarkı eskilere götürdü. Hüzünlendi, muzipçe gülümsedi, gözünden yaşlar döküldü. Bir şarkının, kokunun, kaldırımın insan üzerindeki etkilerine şaşıyordu. Gülümsedi...
