Yeni Bir Şans Daha

Yalnızlığın uğultusunda kayboluyor gibiyiz. Yanımıza yaklaştırmadığımız ruhlar, uzakta durmaya çalıştığımız bedenler var. Belki de yapmak istemeden yapıyoruz bunu, kaçmak istemeden kaçıyoruz insanlardan, iyiden. Güzel gülenin samimiyetine inanmaz olduk, güvenmez olduk bir gün elini tuttuklarımıza. Yalnızlaşıyoruz, içselleşirken kayboluyoruz.

Nereden çıktı bu dinlenme hevesi? Hangi ara yorulduk hayata ara vermeyi gerektirecek kadar? Büyürken durulduk. Çocukluğun hatırı sayılır sevinci kayıplara karıştı. Mutlu olmak artık birkaç oyuncak ya da bir seni seviyorum değildi. Mutlu olmak paraydı, mutlu olmak mükemmeliyetti. Mutlu olmak içimizde bir yerdeydi ama aslında hiçbir yerde de değildi. Çünkü sağır olduk kalbimizin sesine. Dinlemeyi bıraktık damarlarımızdaki kanın akışını. Var olduğumuzu unuttuk tüm bu kargaşanın çilesi içinde. Çektiğimiz acıları düşünmekten helak olduk ve geçmişe dönüp üzüldük yaş aldıkça. Günlük yaşamıyorduk ve günü de yaşamıyorduk. Geleceği planlamaktan başımızı kaşıyamıyorduk. Bir yerden sonra unuttuk aldığımız nefesleri, her nefesin kıymetini…

İnsan nerede arıyor huzuru? Başka kollarda mı arıyor başarıda mı? İnsan, hayalleri uğruna yaşamaz oldu. Düzelmez bir sistemde kelepçeledi ruhunu. Korkar, saklanır oldu. Şimdi bu coğrafyada kimse maneviyat için yaşamıyor. Şimdi hiç kimse sevdiği için çalışmıyor, sevgisi için çabalamıyor. Değer veriyor dediğimiz şeyler toprağın altına gömülüyor. Yavaş yavaş, ağır ağır. Bizden çalıyor zaman. Biz çalıyoruz kendimizi, kendimizden. Gündelik hırsların kavgasına tutuşmuş, kendi davamızı unutmuşuz. Neyi istediğimizi, ne için yaşam hakkı kazandığımızı merak etmez olmuşuz. İçimizde bir canavar, içimizde kötü melekler var. Hayatla kumar oynuyor ve yeniliyoruz.

Olumsuzlukların üstündeki ip cambazlarıyız. Düşmüyoruz, o ip bizim ayaklarımızı kesiyor. Hem yerden, hem de derinden. Dünya mı zalim, yoksa gün geçtikçe derine giden biz mi? Kendi kendimize ettiklerimize bakıyorum ve şaşırıyorum. Bir gün değiştirebilirim sanmıştım. Her şeyi, tüm algıları, tüm yanılgıları. Burası masaldı. Herkesin mutlu son hakkı vardı.

Başarmak istiyorum. Başarmayı diliyorum. Çocuklar, anneler, babalar, meslek sahibi olanlar ve olmayanlar. Evrende en ufak tozu bile kaldırmış olan herkesi bir arada görmek istiyorum. Yeniden başlamak ve yeniden sevmek için. Yeniden sayabilmek için varlığımızın değerini. Kan dökülmeden yaşamak için. Hiçbir zaman kabullenmemiş insanlık kibirsiz hayatların güzelliğini. Cümleleri onaylayan ve ne kadar doğru olduğunu belirten sözcükler adımlarımızı hızlandırmamış. Bize uygulama lazım. Neyin doğru olduğuna inanıyorsak onu hayatımızın merkezine koymamız lazım. Saygıyı, sevgiyi getirmemiz  lazım. İhtiyaçlar aniden var olmaz. İhtiyaçlar ihmalden doğar. İnsanlık kendini ihmal etmiş. Zihinlerimizi ileriye götürmek benliğimize çok ağır gelmiş.

Ama umut çiçekleri filizlendikçe bahçelerde, güldüğü sürece çocuklar, yeniden güneş doğdukça kurtulabilir geçmişin kötü izleri. Ağlayan yüzlerin afetleri andırışı, sevgisizliğin kalpleri kurutuşu değişebilir. Her an güzelleşebilir bitti dediğimiz ne varsa. Daimi evrilme olduğu sürece yaşamda, izin alır toplumlardan doğa. Verir yeni bir şans daha…