Mine’l Aşk

Kalemimin lâl olduğu zamanlarda yaşadım bir müddet. Bir palyaço yalnızlığı vardı üzerimde. Dışı gülen, içi kan ağlayan misali. Kış gelmiş ve her şeyi üşütmeye başlamıştı. Kalemimin donuk olması bu yüzdendi belki de… Belki de haddimden fazla sevdiğim içindir, kim bilir? Ne demişti Bukowski: “Yeterince dürüstsen, fazlasıyla âşık ve gerçekten seviyorsan hazırsın demektir; artık mutsuz olabilirsin.” Mutluluk da acıyı beraberinde getiriyor haliyle ama yok yok Turgut Uyar misali bir acı değil bu! Gidip hiç gelmemiş gibi yapmıyorum ya da başkalarının hayatında uşak rolünde de sahneye çıkmıyorum. Başka türlü bir acı bu… Nasıl anlatılır ki? Sevda kollarımda can verdi, yanında kimsecikler yoktu misali tarzı bir acı gibi veya yıllardır içinde taşıdığı çiçeği büyütemeyenin acısı gibi bir acı bu. “Labris”ini kalbime attığından beri acıyor bu yürek ama ben yine de sende indiriyorum bütün kalkanlarımı. Seni seviyorum. Sen de beni sevme. Şiirlerden sarmalar sararım sana ama sen beni sevme. Alfabendeki bütün harflere tek tek bürünürüm sen bir cümle ol diye ama sen beni sevme. En sevdiğin kitapta en sevdiğin karakter olurum ama sen beni sevme. Güneşten ve aydan sonra en çok parlayan ben olurum senin için ama sen beni sevme. Binlerce yalan uğruna yaşayacağına, seni sen yapan tek bir gerçek olurum ama sen beni sevme. Ben seni sevmeler diktasını ilan ederim, sen yeter ki beni sevme. Sevme beni, n’olursun. Sevmek bir sanat olsun, seni sevmek ise benim sanatım! Her neyse… İmkânsız artık bazı şeyler. Yeni bir Neşet Ertaş şarkısı kadar imkânsız, yeni bir Turgut Uyar dizesi kadar imkânsız. Melankolik yorganımı çekip üzerime uyumak gerek belki de. Kalemimi lâl olma halinden kurtardım sanırım, en azından bir süre…