Kadir Olamayışlara

Zaman şekil değiştiren iniş çıkışlarla, bazen kendimiz ve bazen diğerleri için var olduğumuzun altını gümüşten bir kalemle çizerek ilerliyor. İlerlerken de âdem olmanın kıymetini ne kadar çabuk unuttuğumuzu hatırlatmak istercesine mahcubiyetler, farkındalıklar yaşatıyor. Hor görmüşsek, bugün değilse de yarın -bir şekilde yaşarken- kızartıyor yüzümüzü pişmanlığın yaktığı ateşle. Dün görmezden gelinen yarın çığ olup düşüyor üzerimize. Hor görülmüşsek, ateş olma sırası bize düşüyor. Yerine getiriyoruz vazifemizi, yaşayarak öğrenilen ağır bir dersin öğretiminden sorumluymuşuzcasına. Sevmişsek sevilme sırasını, güvenmişsek güvenilmeyi, ağlamışsak eğer ağlatmayı acınası bir zalimlikle gözlüyoruz. Tâ ki âdem olmanın kıymetini hatırlatan âni bir sille yüzümüze çarpana kadar. Sonra insaniyeti hatırlıyor, zarar vererek hayat sürmektense vakar bir varoluşu yeğliyoruz. Yeryüzünün azizliği ve karmaşıklığı arasında yalnız “biri” olduğumuzu bilerek rahat bir nefes alıyoruz. Yalnız biri değil, yalnız “biri” olma duygusu kalabalıklaştırıyor zalimliğe sevk eden tek başınalığımızı.

Küçüğüz. Dertler derya olmaya yüz tuttuğunda, elimizin ulaşamadığı ne varsa, neye gücümüz, mertebemiz yetmiyorsa üzülüyor; mühim biri olmadığımız için kahrediyoruz. Yatıştığımızdaysa gülünçlüğümüzü anımsıyor, gücün rütbeyle eşdeğer olmadığını biliyoruz.

Önemli biri olmak…

Bir züğürt teselli midir bilinmez, fakat düşünürsek iyi ki masum bir çocuğun hayatı, ağzımızdan çıkacak tek bir kelimeye bakmıyor. Neyse ki bizim vereceğimiz karar tüm dünyayı etkileyecek bir savaş çıkarmaya kâdir değil. Neyse ki ötesi yok, işte bu kadar. Eksenimiz çevresinde biz, nâçizâne varlığımızı sürdürmekteyiz.

Küçüğüz. Gün geçtikçe büyüyor, tüm kâbusları unutturacak o sese, âlemin içindeki insan yanılgısından insanın içindeki âlem düsturuna yöneliyoruz. Ancak böyle önlüklerin içindeki, apoletlerin aşağısındaki, cübbelerin altındaki yüreklerin sesini rahatlıkla duyabiliyor, birbirimize yabancılaşmıyoruz.